[NaruSaku] A friendly favor

Inspiracja: LP - Girls Go Wild

Stała przed jego drzwiami, walcząc ze swoimi myślami. Zapukać, czy odejść?

Zebrała w sobie gasnące ogniki odwagi i nacisnęła znajdujący się obok drzwi dzwonek, po sekundzie słysząc jazgotliwy dźwięk wewnątrz jego kawalerki. Był późny wieczór, ale wiedziała, że dziś wieczorem go znajdzie w jego samotni. Wytężyła słuch i jej uszu dobiegł dźwięk zakręcanej wody i odkładanej na swoje miejsce słuchawki prysznicowej. Kilka chwil później usłyszała jego kroki. Przez lata spędzone prawie dzień w dzień razem, znała styl jego chodu na pamięć.

Zacisnęła mocniej trzymaną w ręce butelkę. Tsunade prędzej by zapomniała zjeść, niż się napić, ale odkąd objęła urząd Hokage, zdarzało się jej nawet zapominać, jak się oddycha. Na pewno nie zauważyła braku jednej, małej butelki sake.

Przełknęła rosnącą w gardle gulę. Wyrzuty sumienia zaczęły w niej wzbierać, ale odtrąciła je jak natrętną muchę. Zdawała sobie sprawę z tego, że jej zachowanie jest karygodne i, że najprawdopodobniej będzie tego żałować do końca życia, ale była tylko samotną, siedemnastoletnią dziewczyną z burzą hormonów, skrzywdzoną i odrzuconą przez miłość swojego życia.

Jestem pieprzoną egoistką.

Kroki ucichły i zobaczyła otwierające się drzwi. Wiedziała, kto jej otworzy. Stał przed nią, ubrany jedynie w bokserki, z kropelkami wody ściekającymi z jego blond włosów po szyi na umięśniony tors. Przeniosła wzrok z jego klatki piersiowej na jego twarz. Zobaczyła jego zaskoczone spojrzenie i delikatny rumieniec malujący się na jego twarzy, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że otworzył jej drzwi prawie nagi.

Ona. Zaprzątała jego myśli od ładnych paru lat. Odkąd się znali, odkąd zobaczył ją po raz pierwszy, coś go ukłuło w sercu. Kochał ją, mimo że go raniła. Wiedział, że powinien już dawno sobie ją odpuścić, wiedział, że dla niej najważniejszy był jego odwieczny rywal i że to nie jemu oddała serce. Nie potrafił jednak. Nie, jeśli chodziło o nią.

— Mogę wejść? — zapytała, a nie doczekawszy się odpowiedzi, po prostu przekroczyła próg jego mieszkania.

— Sakura-chan... — wymamrotał wyraźnie skonfundowany. — Coś się stało?

Słyszała szum telewizora gdzieś w tle, słyszała skapujące do brodzika krople wody, mogłaby przyrzec, że słyszała nawet serce dudniące jak młot w piersi Uzumakiego. Nie słyszała tylko swoich myśli.

— Nie — skłamała. — Nie mogłam zasnąć.

Był letni wieczór, ale to zdecydowanie nie była pora na spanie. Postanowiła się rozgościć i usiadła na kanapie, zakładając nogę na nogę i ukradkiem obserwując jego reakcję. Z satysfakcją zauważyła, jak przełyka ślinę, widząc jej gest.

Była żałosna i zdawała sobie z tego sprawę. Uciekała się do najbardziej prymitywnych zachowań, wykorzystując do tego swojego przyjaciela, którego uczucie tyle razy odrzucała. Potrzebowała, by ktoś ją adorował, okazał jej swoje uczucie, chciała czuć się kochana. Była ofiarą okresu dojrzewania, dziewczyną uwięzioną w ciele młodej kobiety, targana nieznanymi jej dotąd potrzebami.

Szkoda tylko, że była pieprzoną egoistką.

— Masz ochotę się napić? — zapytała, machając butelką sake w powietrzu.

Widziała, jak błękitne oczy Naruto rozszerzają się z zaskoczenia, a jedna brew unosi się do góry.

— Skąd to masz, dattebayo? — spytał podejrzliwie, po czym podszedł do szafy, wyciągnął pierwszą koszulkę i nałożył ją na siebie.

— Podwędziłam Tsunade — odparła. — I tak się nie dowie.

Uzumaki naciągnął na siebie spodnie dresowe i usiadł obok Sakury. Przez kilka dłuższych chwil mierzył ją wzrokiem, zupełnie nie rozumiejąc, po co Haruno przychodzi do niego wieczorem, kiedy mają dzień wolny od misji i zachęca go do picia alkoholu, gdy są niepełnoletni.

Sakura podwinęła nogi na kanapę i odkręciła butelkę ryżowego trunku. Nie odrywając wzroku od Naruto przyłożyła wargi do naczynia i przełknęła duży łyk, marszcząc brwi i zaciskając powieki. Paliło przełyk jak cholera, zmieniając się z drapiącego gardło gorąca, po przyjemne ciepło, rozlewające się wewnątrz ciała. Podała butelkę blondynowi i uśmiechnęła się zachęcająco. Naruto niepewnie odebrał od niej trunek i pociągnął łyk.

— Sakura-chan — zaczął, po chwili zanosząc się kaszlem i wykrzywiając twarz — wydaje mi się, że dzisiaj coś jest z tobą nie tak.

Nie tylko dzisiaj, gorzka myśl przemknęła przez jej głowę.

Wzruszyła tylko ramionami i zmieniła temat, wypytując Naruto o szczegóły jego treningu z Jiraiyą. Co kilka zdań wymieniali się butelką, kręciło im się w głowach coraz bardziej, procenty uderzały w puste, młode żołądki i puste głowy. Naruto miał słabą głowę, jeśli chodzi o alkohol, co Sakura postanowiła wykorzystać w najbardziej perfidny sposób.

Przecież on mnie kocha.

Na pewno tego chce.

Przybliżyła się do niego, mamrocząc pod nosem, że jest jej zimno. Alkohol rozgrzał ją tak, że policzki paliły gorącem, a ciało miało temperaturę kilka stopni wyższą, niż powinno mieć, ale Naruto nie skojarzył faktów. Wcisnęła się pod jego ramię i napotkała jego jednocześnie zaskoczone i zawstydzone spojrzenie.

— Kochasz mnie? — palnęła prosto z mostu.

Czuła ciepło bijące od jego ciała, które było jak znalezienie oazy na pustyni. Wsunęła rękę pod jego koszulkę, napotykając się na twarde mięśnie klatki piersiowej, unoszącej się rytmicznie, trochę za szybko niż zazwyczaj, napędzanej tłukącym sercem i przyspieszonym oddechem.

— Sakura-chan, o co ci chodzi? — spytał, wsuwając swoją dłoń pod koszulkę i napotykając jej drobną dłoń.

— Odpowiedz mi — ponagliła.

Uzumaki zmieszał się, odwrócił na kilka sekund wzrok, po czym spojrzał prosto w oczy Sakury.

— Kocham cię, dattebayo. Zawsze kochałem i zawsze będę, ale nie rozumiem, dlaczego...

— Udowodnij mi to.

— Co? — sapnął skonfundowany.

— Że mnie kochasz.

— Jak?

Sakura nie czekała dłużej. Wsunęła drugą dłoń pod jego koszulkę i przywarła do niego całym ciałem, przez ułamek sekundy napotykając zaskoczenie i opór, który po krótkiej chwili prysnął jak bańka mydlana. Przytknęła swoje usta do jego warg i pozwolili buzującym hormonom kipieć w ich ciałach. Naruto położył dłoń na dole jej pleców, przyciskając gorzką miłość swojego życia do siebie.

Nie ukrywał, że marzył o niej od zawsze.

Objęła go nogami, przywierając w strategicznym miejscu, czując twardą wypukłość. Przestali się całować tylko na moment, by Sakura zdjęła z blondyna koszulkę, którą jak się okazało całkiem niepotrzebnie nakładał. Odwdzięczył się tym samym, po czym oderwał się na chwilę od jej ust, żeby na własne oczy doświadczyć czegoś, co marzył zobaczyć od dawna.

— Piękna — wyszeptał i wziął ją w ramiona, korzystając z okazji, bojąc się, że zaraz trzaśnie go w policzek i wyjdzie obrażona.

Był gotów zaryzykować dla niej wszystko.

A ona tylko na to czekała.

Prymitywne, młodzieńcze instynkty zadziałały, spotęgowane miłością Uzumakiego do Haruno. Karmiła się tym, zaspokajając psychiczną i fizyczną bliskość. Wiedziała, że nazajutrz będzie żałowała, jednak postanowiła, że będzie się tym martwić jutro. Sięgnęła, by zdjąć z niego dresy.

— Sakura-chan... — zamruczał. — Jesteś pewna, dattebayo?

Tak, do cholery, zanim się rozmyślę.

Mruknęła ciche mhm i oddała się jego pieszczotom. Traktował ją jak bóstwo, z namaszczeniem zachwycając się każdym skrawkiem jej skóry. Ignorowali fakt, iż całe życie byli dla siebie jak para przyjaciół i nigdy nie postrzegali się pod kątem seksualnym. Bynajmniej nie Sakura blondyna. Uwolnili zwierzęce instynkty, całkowicie zapominając, że są rozumnymi ludźmi. Liczyło się tylko zaspokojenie potrzeb, które były dla nich nowością. Sakura nigdy by siebie o to nie podejrzewała, jednak potrzeba bycia kochaną i adorowaną wygrała ze zdrowym rozsądkiem.

Naruto wisiał nad drobnym, bladym ciałem Sakury, lustrując ją całą, zachwycając się tym, co widzi. Chciał zapamiętać każdy szczegół, chciał się napawać tym widokiem.

Bo w głębi duszy wiedział, że jutro jej tu nie będzie.

Pocałował ją jeszcze raz, prosto w usta, smakując malinowy błyszczyk.

Delikatnie rozszerzył jej nogi i zaznał lekcji kobiecej anatomii na żywo. Starał się być najbardziej delikatny, jak potrafił, mimo że jej ciche jęki nakręcały go jeszcze bardziej. Co jakiś czas, sprawdzał jej reakcję i kontrolnie pytał, czy wszystko jest w porządku, gdyż ostatnią rzeczą, którą chciałby zrobić jego kochanej Sakurze, było sprawienie bólu. Po chwili napięcie zeszło, a stęknięcia bólu zmieniły się w jęki przyjemności.

Naruto włożył w ich stosunek całą swoją miłość, starając się sprawić, by różowowłosa wróciła po więcej. Naiwnie myślał, że skoro ona nie kocha go psychicznie, to może pokocha fizyczność, która ich połączyła.

Byli tylko zagubionymi dzieciakami, które potrzebowały miłości.

Cisnęło mu się na usta wiele rzeczy, które chciał jej powiedzieć. Jednak milczał.

Po wszystkim opadli na kanapę, wtuleni w siebie. Podniecenie stopniowo opadało, tak samo, jak i alkohol, którego stężenie w ich żyłach malało z każdą minutą. Naruto pocałował Sakurę w czubek różowej głowy, powstrzymując się od mówienia jej, że ją kocha. Ona przecież doskonale o tym wiedziała.

Z małego radyjka, grającego gdzieś w kącie pokoju, rozbrzmiewały słowa piosenki. Sakura rytmicznie stukała lekko palcem w klatkę piersiową Uzumakiego, wsłuchując się w słowa. Czuła się przy nim bezpiecznie, co nie było dla niej nowością. Zasnęła pod jego ramieniem, z głową na jego klatce piersiowej. On jeszcze przez jakiś czas wpatrywał się w sufit, po czym zasnął, przytulając do siebie drobną istotkę, na tyle mocno, żeby nie zdołała się wyśliznąć z jego objęć.

Gdy się obudził, jej już nie było.

Wcale nie był zdziwiony.

***

Banshee: Mamy październik, co oznacza początek kolejnego roku akademickiego :( Na szczęście jest to mój ostatni, obronę mam wstępnie wyznaczoną na lipiec, ale praca magisterska sama się nie napisze :( Będę się starać cały czas coś pisać na Wojnę Uczuć i tego bloga, ale może być różnie. Mam nadzieję, że zrozumiecie :P

Pozdrawiam Was! :)