[NaruHina] Somebody else

Inspiracja: flora cash - You're Somebody Else

Hinata wytarła mokre ręce kuchenną ścierką i oparła się lekko o blat mebli, oczekując, aż woda w czajniku się zagotuje. Najpierw pojawiła się para, a po chwili jej uszu dobiegł cichy świst. Podbiegła do kuchenki i wyłączyła ogień — jej córka Himawari spała w swoim pokoju, a Hinata nie chciała jej obudzić. Momenty, gdy Hima spała, były jedynymi chwilami, które były tylko Hinaty.

Herbata o smaku cynamonowym z nutką cytryny i łyżką miodu była jednym z ulubionych, małych rytuałów Hinaty. Po zaparzeniu herbaty usiadła przy kuchennym stole i objęła kubek gorącego napoju obiema dłońmi. Mimo że parzył, nie ukoił chłodu przenikającego ją i jej duszę.

Skierowała głowę w stronę okna, mimowolnie tęskniąc za ciężarem długich włosów, które zapuszczała tyle lat. Obcięła je nagle, pod wpływem chwili; zdecydowała się ten drastyczny krok, po poważnej kłótni ze swoim mężem. Pamiętała, w jakim szoku był Naruto, gdy po kilku dniach pojawił się w domu i ją zobaczył.

A ona jak zawsze robiła dobrą minę do złej gry.

Nienawidziła siebie za to.

Patrzyła jak białe, delikatne, płatki śniegu powolutku, leniwie suną w dół, by opaść i stać się białą, jednolitą masą. Podobno żaden płatek śniegu nie powtarza się dwa razy, podobno każdy jest wyjątkowy. Naruto powiedziałby, że każda z tych drobinek jest jak shinobi, który tylko w społeczeństwie, w większej gromadzie innych, równie wyjątkowych cząsteczek, może funkcjonować poprawnie.

Ale co z ich wyjątkowości, skoro w końcu i tak stają się białą stertą, która niedługo przeobrazi się w paskudne błoto, a w końcu zniknie na zawsze?

Przejechała opuszkiem palca po krawędzi kubka w słodkie misie i serduszka. Dostała go rok temu na urodziny od Boruto i Himawari. Naruto zapomniał o prezencie. Ba, zapomniał nawet o jej urodzinach, a gdy Boruto wygarnął ojcu i rozpętał awanturę na następny dzień, Szanowny Hokage stworzył pozory skruchy przed dziećmi, a w rzeczywistości przy swojej żonie udając, że nic się nie stało.

Święta nadchodziły, zbliżając się dużymi krokami. Hinata Uzumaki zawsze uwielbiała ten okres, był ulubioną porą jej roku. Rodzinna atmosfera, wspólnie spędzany czas, bez skupiania się na pracy i misjach, był długo oczekiwany w rodzinie Uzumakich. Praktycznie raz w roku Naruto teoretycznie odrywał się od funkcji hokage i przybywał do domu na kilka dni. I nie byłoby problemu, gdyby w praktyce nie spędzał całego czasu, pracując na laptopie służbowym, psując świąteczną atmosferę.

Naruto wyglądał jak Naruto. Z każdym rokiem jego zmarszczki pogłębiały się jeszcze bardziej, jednak w środku nie był już sobą. Był kimś innym. Kimś, kogo Hinata nie znała. Głos, może trochę grubszy, miał ten sam ton, jak wtedy, gdy mieli po dwanaście lat, ale miała wrażenie, że przemawia przez niego ktoś inny. Ktoś, kogo nie chciała poznać.

Pod nosem Hinaty zagościł przepełniony żalem uśmiech, kiedy zdała sobie sprawę, z tego, że ostatnie Święta, z których się cieszyła, były, kiedy miała jeszcze na nazwisko Hyūga, a nie Uzumaki.

Z tego związku wyniosła jedynie dwa pozytywy — Boruto i Himawari. Dzieci były dla niej wszystkim, we trójkę byli rodziną, a nie tylko jej namiastką. Może Himawari jeszcze była zbyt mała, żeby rozumieć, co się dzieje w domu, jednak Boruto był już na tyle duży, by czuć ogromny żal do ojca.

Żona hokage, pomyślała gorzko. Wielce poważana funkcja, szanowana i wzbudzająca zazdrość innych kobiet, istniejąca tylko na papierze. Rzeczywistość była okrutna i przepełniona przewrotną samotnością. Mimo dwójki dzieci biegających po domu, brakowało jej połowy serca.

— Cała wioska jest teraz twoją rodziną — powiedział jej kiedyś Naruto.

Pierwszy raz w życiu wtedy coś w niej pękło. Roześmiała mu się w twarz, wywrzeszczała wszystko, co ją boli, nie zważając na to, że dzieci to usłyszą. Spotkała się jedynie z odwróconymi plecami Naruto, który bez słowa zniknął w kłębku dymu.

W akcie desperacji, o pierwszej w nocy odprowadziła Boruto i Himawari do swoich rodziców i poleciła Hanabi zaopiekowanie się nimi. Skontaktowała się z Sakurą, która jej nie zawiodła i pojawiła się w środku nocy w rezydencji Uzumakich. Gdy Hinata, poprosiła ją o obcięcie jej włosów, Sakura nie zaprotestowała, nie pytała o powód takiej decyzji — w końcu sama kiedyś obcięła swoje długie włosy, także doskonale wiedziała, że stało się coś przełomowego.

Hinata sama z siebie zaczęła mówić, wylewać cały swój żal, z każdym granatowym kosmykiem, opadającym na marmurową posadzkę. Okazało się, że były w podobnej sytuacji, Sasuke również zawsze nie było w domu. Jego jedynym wkładem w ich rodzinę było spłodzenie córki, Sarady, na którą się zdecydował chyba tylko po to, żeby przedłużyć gasnącą linię swojego klanu.

Hinata spytała ją wtedy, dlaczego w takim razie ciągle z nim jest, a Sakura odparła coś w stylu: „a kto powiedział, że z nim jestem?” i zaśmiała się nerwowo, odwracając głowę w bok. Zachowywali jedynie pozory idealnej rodziny.

Pani Uzumaki skądś to znała. Była żoną hokage – to do czegoś zobowiązywało. Rozwód najważniejszego małżeństwa w wiosce byłby chyba wydarzeniem roku. To ją jednak mało obchodziło — dobro dzieci było dla niej najważniejsze. Starała się ratować ten związek, jednak jeśli tylko jedna strona tego chciała, było ciężko. Widziała, że dzieci się męczą i próbowała znaleźć idealne wyjście z tej sytuacji.

Mimo że miała byakugana i mogła patrzeć przez ściany, a nawet na odległość kilku kilometrów, nie mogła znaleźć wyjścia.

— Mamo, mamo, pójdziemy na lodowisko? Z Boruto i... tatą? — usłyszała cieniutki głosik gdzieś obok. Otworzyła przymrużone oczy i ujrzała Himawari. Kobieta zaczęła się zastanawiać, kiedy jej córka zdążyła wstać i się wkraść do kuchni. Dziewczynka wpatrywała się w matkę z nadzieją, oczami błękitnymi jak niebo.

Przypominały jej oczy męża.

Prośba Himawari przypomniała też inną sytuację, kiedy jeszcze wszystko było piękne i idealne.

— Hinata, otworzyli wczoraj lodowisko, szykuj się, idziemy! — Podskoczyła na dźwięk głosu swojej przyjaciółki, Sakury. — Naruto też będzie. — Haruno uśmiechnęła się szelmowsko, a na policzki Hinaty wkradł się delikatny rumieniec.

Tego samego dnia wieczorem nałożyła po raz pierwszy łyżwy i niepewnie weszła na płytę lodowiska. Nogi jej się rozjeżdżały i trzęsły ze strachu, więc jedną ręką trzymała się za barierkę, a drugą ściskała dłoń Sakury, która jeździła tak, jakby się urodziła w łyżwach.

Po lodowej tafli poruszali się jej przyjaciele; Hinata miała wrażenie, że Jedenastka Konohy jest prawie w komplecie.

Rock Lee ścigał się wraz z Tenten, Ino robiła piruety, Shikamaru i Chōji postanowili pooglądać widowisko zza barierki, a Kiba nałożył łyżwy też na dłonie i próbował jeździć na czterech kończynach, co sprawiło, że Sakura prawie się wywróciła ze śmiechu, gdy to zobaczyła. Pociągnęłaby Hinatę za sobą, więc postarała się nie dopuścić do upadku i opanowała się.

— Uwaaaagaaa! — usłyszały tylko krzyk Naruto, a jedynie refleks i umiejętności jazdy Sakury uratowały całą trójkę od twardego spotkania z lodem. Sakura błyskawicznie odwróciła się tak, żeby zamortyzować jadącego z dużą prędkością Uzumakiego, którego obróciła wokół własnej osi, w ułamku sekundy powodując, że spanikowany Naruto złapał się za rękę Hinaty. Dziewczyna złapała się mocno barierki i wzmocniła uścisk dłoni z Naruto.

A Sakura odjeżdżała właśnie na drugi koniec lodowiska, uśmiechając się triumfalnie.

— Hinatka, uratowałaś mnie, dziękuję! — wymamrotał roztrzęsiony. — Normalnie jeżdżę lepiej niż Sakura, nie wiem, co się teraz stało!

Hyūga zachichotała, rumieniąc się.

Ten dzień był początkiem rozkwitu ich znajomości, dniem przerodzenia się w coś więcej, niż tylko koleżeństwo.

Gdy wszyscy zdecydowali, żeby po lodowisku pójść coś zjeść do Yakiniku Q, Naruto zabrał Hinatę do kawiarni, w ramach podziękowania za uratowanie mu tyłka. Uzumaki zamówił czarną kawę, a Hinata cynamonową herbatę, doprawioną łyżką miodu i kilkoma kroplami cytryny.

Przez długi czas, ta herbata była jej ulubioną rzeczą na świecie, zaraz po Naruto.

Aż do teraz.

Hinata ocknęła się z zadumy i przypomniała sobie, że córeczka czeka na odpowiedź. Uśmiechnęła się czule, starając się ukryć ból tkwiący w jej oczach. Wiedziała, że Boruto nie odmówi siostrzyczce lodowiska. Gorzej było z Szanownym Hokage.

Dla dobra dzieci postanowiła dać ostatnią szansę jemu, im, temu małżeństwu.

Podniosła telefon i z ostatnio wybieranych, nieodebranych połączeń wybrała numer Naruto. Nikt nie odebrał. W błękitnych oczach Himawari zauważyła kropelki łez. Przytuliła córkę i zebrała w sobie siły, żeby poinformować męża o decyzji, która właśnie zapadła.

***

Banshee: Ogólnie nie mogę pozbyć się wrażenia, że Hinata i Sakura w Boruto nie są do końca szczęśliwe. Owszem, wyszły za swoich wybranków — ale czy w sposób, o którym zawsze marzyły? Ich mężów nigdy nie ma w domu, a one same tylko opiekują się dziećmi i siedzą w domu. Czy tak sobie wyobrażały małżeństwo?

Życzę Wam wszystkiego dobrego na Święta i Nowy Rok ;)