[SasuSaku] Heavy water

Inspiracja: De̊ǰa - Heavy Water

Dużo myślałam. Zdecydowanie za dużo. Powiadają, że jak człowiek za dużo myśli, to przychodzą mu do głowy głupie pomysły. Jednak nad tym myślałam wystarczająco długo, by podjąć tę decyzję. Zabawne jest to, że jako dwudziestoparolatka, nie zastanawiałam się nad tym, jak żyć, tylko jak umrzeć.

Napisałam list. Nie do Naruto, nie do Kakashiego czy Tsunade, nie do Ino, nawet nie do moich rodziców. Napisałam list do ciebie, Sasuke-kun. Przelałam wszystkie moje emocje, wszystkie uczucia na pożółkły papier. List nie był długi, starałam się pisać zwięźle. Myślałam, że napisanie takiego listu trochę mi ulży, gdyż taką poradę znalazłam w jednej z książek z biblioteki Tsunade o tematyce psychologii.

List jednak nigdy nie dotrze do adresata. Poskładana kilkukrotnie kartka tkwi w kieszeni moich spodni. Nigdy nie chciałam go wysłać, to by nic nie zmieniło, nie łudziłam się.

To tutaj wszystko się zaczęło. Sto lat temu na tym moście, podczas naszej dziewiczej misji toczyliśmy pierwszą walkę jako Drużyna Siódma. Postanowiłam, że tutaj też wszystko się zakończy. Nie mogłam wybrać innego miejsca ani innego sposobu.

To nie jest twoja wina, Sasuke-kun. Zawsze uważałam, że życie bez miłości nie ma sensu. Nie winię cię o to, że nie odwzajemniłeś mojego uczucia, przecież nie można nikogo zmusić do miłości. To był twój wybór. Tak samo, jak i ja wybrałam, że nie potrafię dalej żyć.

Zdaję sobie sprawę z tego, że jestem tchórzem. Tchórzem i egoistką. Moja  skorupa, maska twardej kunoichi, silnej wewnętrznie i zewnętrznie pękła na pół i osunęła się po twarzy, lecąc w dół. Odpychałam od siebie myśli o rodzinie i przyjaciołach, zatracając się ostatnimi tygodniami w pomaganiu w szpitalu. Chciałam uratować jak najwięcej żyć, zanim odbiorę swoje własne.

Różowe włosy powiewały na chłodnym wietrze. Nawet nie zauważyłam, kiedy tak urosły. Nie patrzyłam w dół. Patrzyłam w górę, w czarne niebo, szare chmury i srebrny sierp księżyca. Po moich policzkach nie płynęły łzy, a czułam tylko i wyłącznie pustkę.

Ręce coraz mniej kurczowo trzymały się barierki. Odwróciłam się, stąpając ostrożnie po krawędzi mostu. Żelazne pręty chłodziły moje dłonie. Przez chwilę poczułam się jak kryminaliści za kratkami. Jak więzień własnego umysłu i uczuć. Rozluźniłam uścisk i odepchnęłam się lekko od podłoża. Nie chciałam patrzeć na wodę, chciałam patrzeć w niebo. Wiatr smagał moje ciało, gdy leciałam bezwiednie w dół. Poczułam gwałtowne uderzenie w plecy, a po chwili znalazłam się w lodowatej, złowieszczej wodzie. Przez zmrużone oczy widziałam bąbelki wydostające się z moich ust. Płuca wypełniała mi woda, ciągnąc na dno.

Sasuke-kun.

*

Naruto odwrócił się, gdy usłyszał znajomy głos.

— Sasuke? Co ty tutaj robisz? — Podbiegł długimi susami do starego przyjaciela, który stał przy bramie Konohy, świdrując go wzrokiem. Gdy znalazł się obok Uchihy, podał mu rękę, a po chwili uwięził go w niedźwiedzim uścisku, słysząc pełne zirytowania parsknięcie Sasuke.

— Wróciłem — powiedział, odpychając natrętnego przyjaciela.

— Ile to już czasu minęło... — roześmiał się Naruto, drapiąc po czuprynie. — Jak twoja podróż? Znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania?

— Dużo myślałem — odparł Sasuke, przestępując z nogi na nogę. Naruto wszedł mu w drogę. Chciał jak najszybciej załatwić to, po co przyszedł do Konohy. Chwilę się zastanawiał, jak dobrać słowa, żeby blondyn nie zorientował się o celu jego przybycia. — Gdzie jest Sakura? — spytał, uciekając wzrokiem gdzieś w bok. — Chciałem z nią... porozmawiać. Zamienić kilka zdań.

Naruto uśmiechnął się szeroko, unosząc brwi. Sasuke udał, że nie widział tego gestu.

— Sakura-chan... — Zamyślił się Naruto. — Szczerze mówiąc, to nie wiem, dopiero niedawno wróciłem z długiej misji, jeszcze się z nią nie widziałem — powiedział. — Ale ostatnio dużo czasu spędzała w szpitalu, mówiła, że ma coś do załatwienia.

Sasuke westchnął ledwo zauważalnie i ominął przyjaciela, wstępując do Konohy. Nie miał czasu i ochoty na rozmowę z Uzumakim.

Musiał odnaleźć Sakurę, musiał jej powiedzieć, że...

***

Banshee: No właśnie, że co? Wybaczcie, za ten zastój na Wojnie Uczuć i tutaj. Trochę mi się skumulowało :( Studia, praca, kampania wrześniowa, magisterka :D Nie mam narazie czasu, żeby cokolwiek pisać, staram się zaglądać na Wasze blogi, chociaż to też ciężko idzie. Za półtora tygodnia zaczynam urlop, jednak całe wolne spędzam za granicą, także może dopiero po urlopie uda się coś napisać.
Mam nadzieję, że wybaczycie! Pozdrawiam :)