[SaiIno] Root and its flower

Inspiracja: Flume - Never Be Like You

Ino Yamanaka westchnęła głęboko, podpierając podbródek wnętrzem dłoni. Mimo że na ogół praca w rodzinnej kwiaciarni ją odprężała, tego dnia było inaczej. Minęły dwa lata od zakończenia Czwartej Wielkiej Wojny Shinobi, w której zginęło wielu wspaniałych wojowników, w tym ojciec Ino. Rany, które były głębokie, bolały, jednak dziewczyna starała się patrzeć w przyszłość z optymizmem.

Wodziła spojrzeniem przymrużonych niebieskich oczu po wnętrzu kwiaciarni. Długa blond grzywka zachodziła jej na jedno oko, więc przytrzymała ją drugą wolną dłonią. Wzięła głęboki oddech, wpuszczając do nosa mieszające się zapachy świeżych kwiatów. Przymknęła oczy, starając się zrelaksować i spowolnić kołatające w jej piersi serce, jednak na próżno.

Wróciła wspomnieniami do czasów Akademii i początków jej kariery jako kunoichi. Pamiętała, jak wzdychała do Sasuke Uchihy, który był zaślepiony zemstą. Po jakimś czasie zdała sobie sprawę, że była zapatrzona tylko w jego wygląd zewnętrzny i jej fascynacja minęła tak szybko, jak się pojawiła. W pewnym momencie zorientowała się, że było to głównie spowodowane rywalizacją z jej przyjaciółką, Sakurą Haruno. Tym momentem było poznanie nowego członka drużyny siódmej, który miał współpracować z Naruto i Sakurą. Miał na imię Sai.

Ino stukała nerwowo palcami, czekając na godzinę osiemnastą, by zamknąć kwiaciarnię. Jej matka pojechała odwiedzić rodzinę, więc Ino została sama, by zająć się domem i kwiaciarnią. Wskazówki zegara poruszały się powoli, przez co dziewczyna zaczęła się lekko denerwować. Na co dzień zdawała sobię sprawę ze swojej pewności siebie oraz ze swojej urody, jednak gdy chodziło o Saia, zupełnie się nie poznawała. Z lekką irytacją zdała sobie sprawę, że przy nim zachowuje się tak, jak Sakura zachowywała się przy Sasuke.

Wybiła osiemnasta i dziewczyna zamknęła lokal i pognała schodami na górę, ekscytując się jak nastolatka. Była umówiona z Saiem na godzinę osiemnastą piętnaście, więc miała mało czasu, żeby się przygotować na spotkanie z nim. Wpadła do swojego pokoju i nałożyła na siebie przygotowaną wcześniej spódnicę, a na stopach zagościły pantofelki na obcasie. Palce jej się trzęsły, gdy zapinała guziki koszuli, za co skarciła się w myślach. Ino, nie zachowuj się jak Sakura!, pomyślała ironicznie, jednak dobrze rozumiała, co czuła jej przyjaciółka. Po ubraniu się ruszyła do łazienki, szukając szczotki do włosów. Była na korytarzu, gdy usłyszała donośny dzwonek do drzwi. Zamarła, nie wiedząc, co robić, a serce biło jej w piersi jak młot udarowy. Mimo iż nie było to pierwsze spotkanie z Saiem sam na sam, to za każdym razem czuła się tak samo.

Zeszła po schodach, przygładzając włosy rękoma. Stanęła przed drzwiami wejściowymi, wzięła głęboki oddech, wyprostowała się i otworzyła drzwi. Zobaczyła ubranego na czarno Saia, na którego twarzy widniał ten jego specyficzny uśmiech. Przewiercał ją spojrzeniem czarnych oczu, przez co na policzkach Ino wyrósł mały rumieniec.

— Cześć — powiedziała, na co on kiwnął jej głową. — Nie jestem jeszcze gotowa, poczekasz chwilę?

— Ino... — usłyszała jego głos i popatrzyła na niego pytająco. Dopiero po chwili zorientowała się, że trzymał coś za plecami. Uniosła brwi i popatrzyła na niego pytająco. Przymknął oczy i wyciągnął przed siebie rękę, a na jego twarzy malowało się zawstydzenie i zdezorientowanie. — To dla ciebie — powiedział, a blondynka spojrzała na jego rękę i dostrzegła bukiet kwiatów.

Zachłysnęła się powietrzem i popatrzyła na Saia, on jedynie tylko się uśmiechał, wręczając jej bukiet. Ino opuściła wzrok na kwiaty i szybkim, wprawnym okiem kwiaciarki je policzyła, było ich siedem. Siedem róż o jej ulubionym, fioletowym kolorze. Ino uśmiechnęła się pod nosem, fioletowe róże wyrażały oczarowanie, no i... miłość od pierwszego wejrzenia. Trybiki w głowie przeskakiwały jej, gdy skonfrontowała znaczenie koloru kwiatów, typu oraz ich ilości. Przypomniało jej się również, że fioletowe róże były bardzo rzadkie w Wiosce Liścia, do rodzinnej kwiaciarni musiała sprowadzać je z Kraju Wody.

Odebrała bukiet od Saia i wbiła w jego klatkę piersiową palec wskazujący, zakończony długim, pomalowanym na niebiesko paznokciem.

— Ładnie to tak kupować kwiaty od konkurencji? — Wpatrzyła się w niego, marszcząc brwi. Sai jednak zdążył się już poznać na Ino i wiedział, że się z nim droczyła. — Dziękuję, są piękne — powiedziała i wtuliła nos w łebki kwiatów, wdychając ich elektryzujący zapach. — Skąd je wziąłeś? — spytała. — Są bardzo rzadkie.

— Tajemnica — odparł, przybliżając się do niej.

Ino poczuła woń jego perfum, gdy jego twarz zbliżyła się niebezpiecznie blisko. Wciągnęła powietrze nosem i przymknęła oczy, czekając na pocałunek w usta. On jednak złożył delikatnego całusa na jej policzku i odsunął się. Ino westchnęła przeciągle, wbijając w niego rozczarowane spojrzenie. Nie cierpiała, gdy się z nią tak droczył, jednak ona również często nie była mu dłużna.

— Muszę je wstawić do wody — oznajmiła, po raz kolejny wąchając niespotykane róże.

— Idź do mojego pokoju, schodami na górę i pierwsze drzwi po prawej — poinstruowała go i weszła do kuchni, grzebiąc po szafkach. Znalazła szklany wazon i włożyła do niego bukiet, zalewając go zimną wodą. Uśmiechnęła się pod nosem i podniosła naczynie wypełnione kwiatami. Ruszyła schodami na górę, uważając na stopnie, by się nie potknąć. Weszła do pokoju i postawiła wazon na sosnowym stoliku. Sai siedział wyprostowany na jej łóżku, przyglądając się jej.

— Uczeszę włosy i możemy iść — powiedziała i ruszyła w stronę łazienki w poszukiwaniu szczotki.

— Pomóc ci? — spytał Sai. Ino popatrzyła na niego, unosząc wypielęgnowaną, cienką brew.

— Jak nie wyrwiesz mi połowy włosów, to niech będzie. — Uśmiechnęła się promiennie.

Znalazła szczotkę z włosia dzika i usiadła przy Saiu na łóżku. Serce biło jej jak szalone, a na policzki wydobył się rumieniec, gdy jego palce przejechały przez jej włosy. Zawsze była z nich dumna, z ich długości, koloru oraz wyglądu. Dużo czasu poświęcała dziennie na ich pielęgnację i była zadowolona z jej skutków. Uważała niewiarygodnie długie blond włosy za swój największy atut.

Podała Saiowi szczotkę i obróciła się do niego plecami. Jej włosy kaskadami opadały na łóżko. Wyprostowała się, czekając na ruchy czarnookiego. Wyczuła na skórze głowy zimne ząbki szczotki i poddała się błogiej przyjemności, czując ruchy szczotki, gładzące ją delikatnie.

Po pewnym czasie Ino poczuła jak Sai przestaje ją czesać i odkłada szczotkę na łóżko. Uwielbiała, jak ktoś bawił się jej włosami, więc westchnęła lekko, żałując, że pieszczota skończyła się tak szybko. Zdjęła gumkę z nadgarstka i chciała związać włosy w długi kucyk. Poczuła dotyk zimnych palców na swojej szyi i przeszła ją fala dreszczy.

— Zostaw. — Usłyszała cichy, głęboki głos tuż przy uchu. — Wolę jak masz je rozpuszczone.

Odwróciła się i popatrzyła na Saia szeroko otwartymi oczami.

Co ty ze mną robisz?

Mężczyzna przeniósł palce z jej szyi na policzek, dotykając ją delikatnie, ostrożnie, badająco, wyczekująco. Ino przymknęła oczy, czując żar rozlewający się wewnątrz jej ciała. Zadrżała, przeszyta falą dreszczy, jednak przykryła jego dłoń swoją. Cały czas się wpatrywali w swoje oczy, rozkoszując się swoim widokiem. Sai zmrużył oczy i zbliżył się do jej twarzy. Blondynka poczuła falę pewności siebie i złożyła delikatny pocałunek na ustach czarnowłosego. Wyczuła, jak cały zesztywniał, zaskoczony pocałunkiem. Odwzajemnił jednak pocałunek Ino, rozchylając jej wargi i całując namiętnie. Objęła jego szyję, ciesząc się z bliskości ukochanego, a on wsunął dłoń w jej włosy i zacisnął palce. Yamanaka westchnęła cicho, przybliżając się do Saia. Nie mogli się oderwać od siebie, czuli się, jakby nie potrafili bez siebie funkcjonować. Byli jak korzeń i kwiat. Dzięki niemu rozkwitała, a on dzięki niej mógł zapuścić korzenie.

Przyciągnął ją do siebie, nie przerywając pocałunków. Całował jej policzki, usta, gładził ją palcami, a ona nie pozostawała mu dłużna i odwzajemniała pieszczoty. Ino ściągnęła z Saia koszulę i gładziła jego nagi tors, sunąc palcami to w jedną, to w drugą stronę. Badała każdy jego mięsień, poruszający się pod pergaminową skórą, odnajdowała każde zagłębienie, czuła każdą wypukłość. A on nie pozostawał jej dłużny. Jednym zdecydowanym gestem odgarnął jej włosy za ramię i przeniósł pocałunki na jej odsłoniętą, łabędzią szyję. Dziewczyna westchnęła głęboko, czując fale dreszczy, przechodzące przez jej ciało niczym niszczycielskie tsunami.

— Nie mieliśmy przypadkiem gdzieś iść? — wyszeptał Sai, prosto w jej ucho.

Zwykłe pytanie z ust Saia brzmiało dla Ino jak kolejna pieszczota. Czarnowłosy zawisł nad nią, czekając na odpowiedź. Blondynka jednak uśmiechnęła się szeroko i objęła go uściskiem rąk i nóg, sprawiając, że opadł na nią słodkim ciężarem. Obsypała pocałunkami jego blade policzki i usta.

— Przełóżmy to na później — powiedziała, uśmiechając się zadziornie. — Albo na jutro.

***

Banshee: Ostatnio nie mam czasu na nic, wybaczcie :( W przerwach w pracy powstało takie coś, gdyż ostatnio mnie kręci pairing SaiIno ^^ I nie wiem dlaczego, ale piosenka podana jako inspiracja bardzo mi pasuje do Ino :D

Mam nadzieję, że ktoś tutaj zagląda! Pozdrawiam :)